تاکنون، بنا بر پیشنهاد پژوهشگران، واژۀ «خطیر» در کتیبۀ مقبرۀ رادکان غربی و واژۀ «مشکزا» در کتیبۀ مقبرۀ رسکت خوانده و شناسایی شده‌اند. در نوشتار پیش‌ رو، این دو واژه زمینه‌ای آغازین‌اند برای پی‌گرفتنِ پیوستگی‌ها و ماندگاری‌های فرهنگی در تبرستان، به‌گونه‌ای که می‌توان گفت در بدنۀ زیستِ فرهنگیِ مردمان تبرستان و در گفتمان امروزین مردمان آن سامان زنده و جاری‌اند. در نخستین گام، زمان برپایی مقبره‌های رادکان غربی و رسکتْ وارسی و، در گام بعدی، متن کتیبه‌ها و آن واژه‌هایی بررسی شده‌اند که نشانه‌هایی را از پیوستگی و ماندگاری بازگو می‌کنند. پایه‌های روش‌شناختی این پژوهش را بررسی‌های پیاپیِ میدانی و بازدید چندین‌باره از بناها، هم‌راستا با واکاوی نوشتارهای کهن و دیدگاه‌های پژوهشگران پیشین و گفتارهای سینه‌به‌سینه، شکل داده‌اند. سرانجام، در این نوشتار، بر مبنای کتیبۀ مقبرۀ رادکان غربی، زنده بودن واژۀ خطیر در «نام خانوادگی» و «نام‌جای جغرافیایی» و، بر مبنای کتیبۀ مقبرۀ رسکت، زنده بودن واژۀ مشکزا در «نام‌جای جغرافیایی» نشان داده شده‌اند. این زنده بودن، که پیوستگی و ماندگاری فرهنگی را بیان می‌کند، به‌گمان فراوان، با پیشینۀ فرهنگی و اجتماعی سلسلۀ باوندیان در بستر فرهنگیِ تبرستان پیوند دارد.