خط میخی پارسی باستان از دستاوردهای فرهنگی ـ هنری ویژۀ روزگار هخامنشیان است که برای نگارش متون رسمی شاهنشاهی، به زبان پارسی باستان، ابداع شده بود. کتیبههای نگاشتهشده به این خط نشانهای بر بهکارگیری دانش زیباشناسی و ذوق لطیف هنری است. در حقیقت، کتیبههای بازمانده از دوران هخامنشی زبان گویای دانش و هنری است که در آنها به کار رفته است. در این نوشتار کوتاه، نگارنده میکوشد برخی از ویژگیهای خوشنگاری را در کتیبۀ خشایارشا (XPc)، در تخت جمشید، بررسی کند و قواعد و اصول زیباشناسانه و خوشنگارانۀ آن را نشان دهد.
Borumand-Amin B. Considerations on the Aesthetic of the Old Persian Cuneiform Letters In the Inscription of Xerxes (XPc) in Persepolis. 3 2023; 7 (4) :16-5 URL: http://golestanehonar.ir/article-1-342-fa.html
برومند امین بهرام. ملاحظاتی بر خوش نگاری حروف خط میخی پارسی باستان
در سنگنبشتۀ خشایارشا (XPc) در تخت جمشید. گلستان هنر. 1401; 7 (4) :16-5