در این پژوهش، ورودیهای ابنیهٔ شهر کرمان در سدهٔ اخیر بر اساس دورههای حکومتی گونهشناسی و طبقهبندی شده است. در ابتدای سدهٔ اخیر، ورودیها تنها موضعی در بناهای سنتی بودهاند که جلوهٔ بیرونی و تزئینات داشتهاند. از این رو، دارای شخصیتی مستقل و هویتمند نیز بودهاند. اما این ویژگی شاخص، بهتدریج، در بدنهسازیها و تراکمسازیهای ابنیه حل شده و کمرنگتر گشته است. زمینههای اصلی این تغییر و تحولات را میتوان در عوامل فرهنگیـاجتماعی، تأثیرات اقتصادی و تأثیرات عملکردهای جدید جستجو کرد. بهنظر میرسد در شهر کرمان، بهرغم وفاداری بخشی از جامعه به سنتهای بومی، در پی حمایت و ترویج گرایشهای حاکم از زمان پهلوی ـ همچون «باستانگرایی»، «نوگرایی» و در عین حال «نظامیگرایی» ـ آثار کالبدی ساختوساز و شکل شهر (شیوهٔ شهرگرایی و شهرنشینی) نیز متحول شده است. این گرایشها و بهویژه تشدید نوگرایی از جانب حکومت و مردم در دورهٔ معاصر ابتدا شهرسازی و سپس معماری مدرن را به کرمان آورده و وضعیت کنونی این شهر را رقم زده است.