از تاریخ نسخه‌پردازی منطقه‌ای سده‌های نخست هجری در ایران آگاهی‌های ناچیزی در دست است. زیرا اندک نسخه‌های به‌جامانده از این سده‌ها به‌سبب نداشتن برگهٔ انجامه یا اطلاعاتی که زمان و مکان دقیق تولید نسخه را در بر داشته باشد، ملاکی معتبر برای شناخت شیوه‌های منطقه‌ای قرآن‌نگاری نبوده است. از همین رو، نمونه‌هایی که آگاهی دقیقی از زمان و مکان تولید نسخه به دست دهد به‌منزلهٔ محور مطالعات اهمیتی درخور می‌یابند، مانند قرآن ابن بواب، مورخ 391ق. اخیراً در میان اوراق بازیافتهٔ کتابخانهٔ آستان قدس رضوی بخشی از یک قرآن کشف شد، که آگاهی‌های بسیار دقیق و ارزنده‌ای از محل و زمان تولید، حامی و نام کاتب و مذهّب در بر دارد. این نسخه را عباس بن محمد بن عباس مصاحفی قزوینی در سال 391ق در ری برای «خزانۀ الکتب» سیده‌خاتون، همسر فخرالدولهٔ دیلمی، تهیه کرده است. ارزیابی دقیق‌تر انجامه و ویژگی‌های نسخه از ارتباط سبکی با قرآن‌های اصفهانی، مانند کشواد شواد بن املاس (مورخ 327ق، اصفهان)، حکایت می‌کند. همچنین در تذهیب نسخه نشانه‌هایی مشترک با آرایه‌های بناهای عصر ساسانی ری هست که حاکی از وجود سبک محلی تذهیب است. در نهایت، مصاحفی قزوینی را باید جزو آخرین وراقانی به‌شمار آورد که تمام مراحل کتابت و تذهیب را به‌تنهایی بر عهده داشته است.