هفت اورنگ جامی شامل هفت مثنوی، به‌تقلید از خمسهٔ نظامی، بین سال‌های 892-875 ق. توسط عبدالرحمان جامی (897-817 ق.) تصنیف شده است.
در دورهٔ صفویان، هفت اورنگ جامی، به‌سفارش نایب السلطنه، ابراهیم میرزا، توسط هنرمندانی نظیر شیخ محمد، مظفرعلی، میرزاعلی، آقامیرک، عبدالعزیز و احتمالاً قدیمیِ نقاش و خوشنویسانی چون مالک دیلمی، شاه‌محمود نیشابوری، محب‌علی و رستم‌علی کتابت شد و در تاریخ 972 ق./1565 م. صورت اتمام یافت.
این مجموعه، که اینک به‌صورت کامل در کتابخانهٔ فریر، در واشنگتن دی. سی. نگاهداری می‌شود و به هفت اورنگ ابراهیم‌میرزا نیز شهرت دارد، دارای 28 نگاره است که سه نگارهٔ آن به‌طور مشخص در فضای بیرونی و باغ و گلستان و عمارت نگارگری شده است.
این مقاله، ابتدا به شکل‌گیری این مجموعه در مکتب قزوین و سپس به توصیف و تحلیل سه نگاره از آن می‌پردازد: «نصیحت پدر به فرزند در مورد عشق» (منسوب به میرزاعلی)، «عاشق مفلوک از بام فرو می‌غلطد» (منسوب به شیخ‌محمد)،«شهری و باغ» (منسوب به شیخ‌محمد یا عبدالعزیز).
بررسی این نگاره‌ها، که در پیوند با نحوهٔ شکل‌گیری باغ ایرانی در نگارگری سنتی است، نشان می‌دهد که همبستگی میان انسان، طبیعت و معماری در نگارگری سنتی، چگونه به‌صورت خلاقانه‌ای در این نگاره‌ها شکل گرفته و در قالب تصویر عینیت یافته است.