صفویان، به‌سبب برآمدنشان از تصوف، نسبت به هنر تصویرگری رویکردی تسامح‌آمیز داشتند. از همین رو، عصر صفوی یکی از دوره‌های شاخص تاریخ هنر ایران از لحاظ رشد و توسعۀ تصویرگری و نگارگری است. در این دوره، هنر کتاب‌آرایی (به‌ویژه کتابت و تصویرگری) از رشد و گسترشی چشمگیر برخوردار شد. در این میان، در دورهٔ شاه‌‌تهماسب هنر نگارگری و تولید نسخه‌های نفیس به اوج خود رسید و در کارگاه سلطنتی او آثار ماندگار و ارزشمندی پدید آمد که امروزه زینت‎بخش موزه‎ها و کتابخانه‌های سراسر جهان‌اند. البته این تسامح ماندگار نبود. شاه‎تهماسب طی دورۀ طولانی حکومتش (حدود 53 سال) رویکرد یکسانی نسبت به هنر نداشت. نگاه او به هنر و هنرمندان را می‎توان به دو مقطع مجزا تقسیم کرد: دورهٔ اول را می‌توان دورهٔ هنرپروری شاه‎تهماسب نامید و دورهٔ دوم را دورهٔ رویگردانی شاه‎تهماسب از هنر و هنرمندان. این مقاله، ضمن بررسی هنر نگارگری در این مقطع و اشاره به شاخص‌ترین مصادیق آن، به این سؤال می‌پردازد که چرا شاه‌تهماسب به‌یکباره از هنر رویگردان شد و نتایج این تغییر رویکرد برای هنر ایران چه بود.